nu mag het :)

De aanloop naar een Regiodag is spannend. Helemaal als er weinig aanmeldingen zijn en iemand zich ook nog ziek meld. Jammer voor de zieke maar ook voor ons, want ja, natuurlijk was alles net in kannen en kruiken. Maar we zijn flexibel en lossen het weer op. En wie wil kan het overgebleven pakketje voor € 7.95 bij me komen  kopen en leg ik de bedoeling ook nog even uit.

Het is nog woensdag als mijn auto al vol staat met spullen voor de Regiodag. Er zit een mand vol cadeautjes bij en ik kan het Myrthe niet kwalijk nemen als zij ze alvast wil uitpakken. (zie voor de foto mijn FB pagina). Dan maar beter alvast in de auto. Ach dan kan de doos met spullen er ook wel vast in. Oh en de doos met kaarten ook. En voor je het weet staat de hele auto vol en moest er vanmorgen alleen nog maar het werkje ingezet worden.

Het is nog voor zessen als ik na de zoveelste hoestbui denk van bekijk het maar, ik ga douchen. In de slaapkamer voor de kleinkinderen is alles nog stil. Op mijn tenen loop ik naar de douche. Daar verwacht ik elk moment te horen dat Ryan wakker is. Maar nee, geen geluid nog uit de kinderkamer. Dan maar vast naar beneden en ontbijt maken en de spullen voor de rugtas van Ryan klaarmaken. Nog steeds geen kik van boven. De afwasmachine uitpakken is altijd meer lawaai dan je denkt, dat doe ik zo wel. Ha ha! Grapjas. Daar komt het natuurlijk niet meer van. Want om half acht is het jongetje wel net wakker en voor we aan de ontbijttafel zitten duurt even. Ook de versierde beschuiten zijn niet zomaar weggewerkt. Aankleden is dan ook eigenlijk teveel moeite. Maar het lukt me toch om om tien over acht richting school te rijden. Ryan op tijd in de klas af te leveren en ook nog te helpen met het opstarten van een spelletje. Even over half negen ben ik dan ook op locatie.  Goed gedaan.

Ik breng mijn spullen naar binnen, parkeer de auto en nog geen Hilda. Nou meldde de verkeersinfo een file bij Nulde dus het kan best dat ze in het startje daarvan staat. Maar nee, die stond geduldig bij de andere deur te wachten, samen met de mevrouw van de winkel. Het werd dus spullen uitpakken, tafels voor de winkel helpen neerzetten/inrichten, de PowerPoint klaarzetten en dan zijn de eerste dames al gearriveerd. Die krijgen gelijk een lekker bakje koffie of thee en zoeken een plaatsje. Om 10 uur is iedereen binnen die binnen moest zijn en kan de dag van start. Hilda doet het praatje van de mededelingen en start de PowerPoint om meer over het werkje van vandaag te vertellen.

We gaan werken n.a.v. het boek van Karen Combs, Celtic pieced illusions. Helaas lukt het niet om plaatjes erbij te plaatsen, die zet ik wel op Fb erbij. Carin heeft haar boek gescoord in een kringloopwinkel. En fijn voor ons. We mochten het even lenen. Carin ik heb er goed op gepast, want iedereen wilde het boek wel hebben, maar het ligt nu veilig hier op je te wachten. Goed! Dat even terzijde. Het boek houdt in dat je zelf je patroon gaat tekenen en inkleuren. We hebben zelf een voorbeeld gemaakt en ook mijn schrift met tekeningen ligt ter inzage. Een mevrouw vind het maar niets. Ze pakt haar eigen werkje op en zet een paar steekjes. Haar buurvrouw heeft de eerste blokjes uitgeknipt en is al druk aan het passen en meten. Mmmm, ziet er wel interessant uit. De buurvrouw aan de overkant heeft ook al wat leuks liggen. Ze legt wat aarzelend haar werk aan de kant en begint ook met haar papieren te knippen, schuiven en tot slot plakken. Wat is dit leuk. En sorry, we hebben er een nieuwe verslaving bij. Wat kun je hier leuke dingen mee maken. En dat met maar een paar blokken. Niet verder vertellen hoor, maar we hebben haar bijna buiten de deur moeten zetten zo druk was ze er mee bezig. Bijna hoor, ze ging vrijwillig (grapje).

We hebben met een gekke bek gezegd dat we er een Fb-pagina voor gaan maken. Want het is zo bijzonder dat je met maar een paar blokjes zoveel verschillende patronen ziet. Twee blokjes waren gelijk, in het begin, maar op het laatst was geen enkel patroon meer hetzelfde. Twee dames waren al vast begonnen een blok met rood/witte lapjes te maken. De winkel deed goede zaken omdat er ook al dames waren die stof voor dit project kochten. Vanmiddag hebben we ook al iets met roze tot blauwe stofjes gezien.

Bij de show and tell, vanmiddag, kwamen nog wat blokken van vorig jaar voorbij. LEUK!!! Ik hoop echt dat we van dit project ook het nodige terug gaan zien. Aan de enthousiaste reacties van vandaag moet dat wel gaan lukken.

En vast voor volgend jaar, dan is onze Regiodag op 4 oktober en, als alles goed gaat, krijgen we een fantastische vertelster. Een mevrouw die prachtig en boeiend kan vertellen over haar werk. Blijf ons volgen en zo heel af en toe proberen we en tipje van de sluier op te lichten. En nee, het is niet het verhaal van de opgeruimde werkkamer en ook niet Supergoof (hoe leuk we die ook vinden). Dus pak je agenda en vermeld bij  de vierde oktober 2019 alvast dat je die vrij moet houden. En euh…. je mag dit doorvertellen want we kunnen heel veel mensen kwijt voor de lezing.

Zo, en nu ga ik eens kijken waarom er geen foto’s bij mijn stukje willen staan. Pfff, waarom gaat alles zo lastig tegenwoordig. Ik zet ze wel op mijn Fb hoor. Zoek ze daar maar op 🙂

Tot gauw!

 

nieuwe blog

Lieve volgers ik ben er achter dat mijn account hier vol is. Vandaar ook dat er niet of nauwelijks nog een foto te plaatsen was. En een blog zonder plaatjes kan niet, vind ik 🙂 Dus ga ik kijken of ik een decreatieveduizendpootII kan gaan maken. Geen idee of dat gaat lukken want nu kom ik steeds weer hier terecht als ik een nieuwe site wil maken. Ingewikkeld allemaal. Maar goed, ik ga mijn best doen en als het lukt schrijf ik hier de nieuwe url nog even bij. Of zoek aub binnenkort even of het gelukt is, ik hoor het graag,

In ieder geval bedankt dat jullie me hier gevolgd hebben en ik hoop tot ziens op blog 2.

Creatieve groetjes en tot ziens.

 

 

 

van file tot fascinerend

We zijn sinds een paar dagen in Denemarken. En, om het inbrekersgilde alvast gerust te stellen, er past iemand op ons huis, dus denk niet dat het gemakkelijk is om binnen te komen. Want die iemand is er eigenlijk altijd. Niet dat er veel van waarde is, maar ja, dat weet ik en jij niet.

Goed, verder. We zijn zaterdag om half 8 vertrokken. Wel later dan de bedoeling was, maar ach, we hadden de aankomsttijden heel ruim berekend, dus waarom hard lopen als dat niet echt moet. Nederland was een makkie, daar waren we zonder problemen zo uit. Rijden we net op de Duitse A1, zien we een zwarte auto heel raar stilstaan bij de oprit. Niet echt op de weg en niet echt op het stukje gras. Die staat gek! is onze reactie. Waarop Carin gelijk ziet dat de auto de snelweg opdraait, nee, niet achter ons aan, maar tegengesteld. We schrikken, maar hier kun je niets aan doen dan alleen maar hopen en bidden dat dat goed gaat. Het is achter ons ook gelijk schrikbarend stil. Een enkele auto van een oprit, maar dat was het wel. We hebben het nog nagezocht, maar konen niets over een ongeval met spookrijder ontdekken.

En toen begon de ellende. Eerst omrijden om bij Hamburg te kunnen komen. Dat heeft ons ruim een uur gekost. Geen probleem, we houden nog tijd over. Maar ja, daarna reden we van file naar file. De gemiddelde snelheid is nog geen 80 geweest.

Tot aan de Deense grens aan toe hebben we bijna constant rustig aan moeten rijden en ook voor de grenspost zelf stond een lange file.

Op een gegeven moment komt er een douanebeambte en die wijst richting de grens en een weggetje. Een paar auto’s gaan die kant ook op. Wat doen wij? Ook gaan. En dat was heeeeel slim van ons. Want we mochten zo langs een goed in onze auto kijkende beambte heen en konden toen eindelijk doorrijden. Maar ja, vijf uur de sleutel ophalen lukte van geen kant meer. We gaan het wel zen, we rijden door en hopen maar dat de mensen thuis zijn als we aankomen.

Tja, en toen kwamen we op het sleuteladres aan. Het zag er donker uit. Mmmm, is dit het goede adres wel? Ja, echt, (en toen had er een foto moeten komen te staan, maar dat lukt niet, dus nu maar in tekst) het was een supermarkt. De eerste jongen die we aanspraken sprak zijn talen niet maar begreep waar we voor kwamen. De tweede jongen sprak wat  Engels, Duits en Nederlands. Hij ging de sleutel halen, gaf het af, dat is goed zo en tot ziens. We hebben al best veel sleutels opgehaald, maar nog nooit zo. Oké, we gaan verder. Vanaf de supermarkt was het nog maar een klein eindje rijden.

Het huisje is fantastisch. Groot, schoon en gezellig ingericht. Zelfs een beetje te veel van alles. Als e één van de vele keukenlades opentrekt zie je stapels borden, of bekers, of glazen of wat dan ook. Er staan twee keukenmachines en een mixer. Maar ook veel persoonlijke foto’s. Dat hoeft dan weer niet. Maar ach, we hebben er ook geen last van.

De omgeving is prachtig. We zitten aan de rand van een natuurparkje met prachtig uitzicht over een rivier. En ook dat had ik hier graag laten zien, maar ik krijg er geen foto’s meer ingeplakt. Ik denk dat mijn account vol is. Voor foto’s moet je dan maar op mijn Facebook kijken.

Zondag hebben we hier in de omgeving wat gewandeld en het park verkend. Dat riep vragen op. Dus een mevrouw sprak ons aan en we hadden een leuk en verhelderend gesprek. Er bleken hier Roemenen te hebben gezeten die het met de privacy van anderen niet zo nauw namen en dan ook maar eens wat meenamen als ze dat wel leuk vonden. Gelukkig bleken wij goed volk te zijn. 🙂 Verder hebben we heel rustig aan gedaan.

Maandag 4 september.

We hebben er wel een eindje voor moeten rijden, maar het botsen van twee zeeën is ongelooflijk fascinerend. De zeehondjes schattig en het uitzicht was geweldig. Die wolkenpartijen boven de zeeën, het bewegende helmgras, de diversiteit aan bloemen en planten. We hebben er van genoten. Ook voor deze foto’s verwijs ik dus maar weer naar mijn Facebook. Zo jammer. Maar zo zijn jullie wel weer even bijgepraat.

Intussen is wel de groene trui voor Mythe af. Die had ik net klaar voor ik op vakantie ging. Alleen, zo jammer, de mouwen paste er niet in, de kop van de mouw was veel te klein. Die heb ik zondag dus maar even verlengd en nu past het wel. Het is een schat van een trui geworden met een soort kabeltje in de boorden en verder tricosteek.

Ik sluit dit verhaal maar af en ga eens uitzoeken hoe ik er weer foto’s bij kan zetten.  Er is nog veel meer te vertellen maar foto’s zeggen soms meer dan 100 woorden.

Creatieve vakantiegroetjes vanuit een prachtig Denemarken.

 

 

 

 

 

Uitzoeken

Het is inmiddels al zeker anderhalf jaar geleden dat de eerste verhuisdoos is gepakt. Daarna volgden er nog velen. Grote dozen, kleine dozen en de echte verhuisdozen. Mijn nieuwe huis is een stuk kleiner en heeft veel minder muren. Ho ho, nee ik klaag niet, ik stel gewoon iets vast. Ik ben veel te blij met mijn huisje. Maar goed, terug naar de dozen, alles wat daar inzit moet een plekje krijgen. En dat valt niet mee. Ik ben dan razend goed ! in pakken en indelen, toch was het nog steeds niet naar me zin en er stonden nog zoveel dozen waarvan de inhoud ook een plekje wil. Wederom vaart de kringloopwinkel er wel bij. Zo langzamerhand raken de dozen leeg. Van de verhuizer heb ik nog een paar dozen staan. Mijn eigen dozen had ik tot het laatst bewaard en ja, daar zit de meeste zooi in.

Nu is het mogelijk alles gewoon neer te zetten en het later uit te zoeken, maar dat was niet helemaal mijn plan. Ik wil straks zitten en zo kunnen pakken wat ik nodig heb. Beter nu even doorbijten en uitzoeken dan straks eerst zoeken en de inspiratie van dat moment kwijt raken omdat ik het niet kan vinden. Zo heb ik alle dozen met lapjes op kleur uitgezocht of op materiaal. Alles staat keurig zo opgestapeld dat ik er zo bij kan.  een hele klus want er staan heel veel boxen en doosjes. Van die kleine handige formaten, allemaal hetzelfde en hanteerbaar voor mij, ook op een slechte dag.

Maar met al die lapjes was ik er nog niet. Ook de bolletjes wol en katoen vonden een eigen box. En hoeveel kaartjes borduurzijde ik inmiddels gewikkeld heb weet ik niet, maar gisteravond en vanmorgen heb ik, hoop ik, de laatste 50 gewikkeld.  Die gaan nu netjes op merk in de lades. Weer een klus klaar. De verf en kwasten hebben een eigen kast gekregen en staan netjes in het gelid te wachten op gebruik.

Nog een enorme uitzoekklus waren de kralen. Ik had twee dozen vol en ik heb waarschijnlijk bedacht dat die kleine doosjes nog wel ergens bij paste, dus uit enorm veel dozen kwamen steeds weer doosjes en bakjes te voorschijn. Soms al netjes gesorteerd op maat en soort en kleur. Maar helaas, een aantal van die doosjes was ook open gegaan en de inhoud lag overal verspreid. Ik heb echt dagen kralen uit zitten zoeken. Er staat nu nog een bak of drie met ‘zilver’werk dat uitgezocht moet worden. Daarbij reken ik ook de slotjes, hangers enz enz. En er staat nog een bakje met losse kralen waarvan de zakjes al in de box zitten maar die kraal kwam of van de grond of los uit een doos.

Achter de schermen ben ik ook aan het opruimen geweest. De puzzels hebben een plekje gekregen, net als de spelletjes. Goed, ik heb nog een paar dozen te gaan, maar die vinden ook wel een eigen plaatsje. Dus nog even volhouden en ik kan eindelijk zeggen dat alles opgeruimd en netjes is. Dan nog lijstjes ophangen en zo nog wat dingen en dan…….. kan ik eindelijk aan den creatieve arbeid. Er zitten zoveel ideeën in mijn hoofd. Sommigen staan al (half) uitgewerkt in een schrift. En ik wil nog graag heel veel afmaken van wat er nog ligt. De komende maanden ben ik dus nog wel even zoet op mijn zoldertje. Maar ik heb er nu al zin in.

Verder starten er al weer dingen op. Zo ben ik druk geweest voor de tienercatechese. De folders liggen klaar om verzonden te worden en ook wat ‘randverschijnselen’ kunnen gedrukt worden. Daar zat ook wel wat uitzoekwerk bij.

En dan de Regiodag Noord Veluwe. De aanmeldingen lopen nog niet zo hard, en dat baart me best wel wat zorgen Er kunnen maximaal 70 mensen in de zaal en we zitten nog niet eens op de 20 aanmeldingen. Zouden ze het niet leuk vinden bij ons? Of hebben we een verkeerde datum geprikt? Of heeft iedereen het gewoon te druk? Of is aanmelden er door de vakantietijd helemaal bij in geschoten. Ik hoop toch zo op het laatste want Hilda en ik hebben een heel mooi werkje klaarliggen. Nou moet ik toegeven dat mijn werkje nog niet helemaal af is, maar dat gaat de komende week wel lukken. Alles staat gepland 😉

Tja, en dan begint morgen het gewone leven weer. Ik mag met mijn kleinzoon mee naar school. Eerst bij de opening van het schooljaar hem in het gareel zien te houden en dan naar de klas brengen. De komende twee dagen eet hij thuis tussen de middag dus mag ik hem ook dan halen en brengen. Pff dat is lang geleden dat ik zo op het schoolplein heb gestaan. En ik vind het toch weer een partij leuk. Ik hoop dat het mannetje het ook leuk vind, maar daar vertrouw ik wel op. Zijn mama kan niet mee want die moet zelf de kindjes in de klas opvangen. Voorlopig werkt ze op een andere lagere school hier in het dorp. Ben heel blij voor haar. Hoop dat ze snel een vast plekje vind waar ze met plezier aan de slag kan. Want wie zei ook al weer dat er in het onderwijs banen voor het opscheppen lagen? Nou, hier in de buurt is dat zeker niet zo.

Zo, nu ga ik nog even het volgende uitzoeken. Wat moet er ook alweer allemaal in die brief komen voor de Regiodag? Mmmm, ga dat eerst maar even bedenken, volgende keer weer een stukje met foto’s en zo meer. Tot dan, creatieve groetjes van mij.

 

 

niet veel

Al blog ik niet zoveel, ik heb wel constant de verhaaltjes in mijn hoofd. Totdat ik achter het toetsenbord zit en denk, waar zou ik het ook al weer over gaan hebben? Tja…. nou wat dacht je van de gehaakte sjaal?  Hé, dat is een goed idee.

Ik ben niet zo van het internet bestellen. Ik zie de dingen graag, mag het graag even voelen en dan kun je ook de kleuren toch beter bepalen. Maar goed, er kwamen prachtige bollen garen voorbij. Dat zou geweldig kleuren bij mijn nieuwe rode jas. Een vrolijke sjaal en dat rood lijkt op mijn jas. Ja ja, op de foto op het scherm. De werkelijkheid werd iets anders. Het bleek geen rood maar roze te zijn. Balen. Maar goed, bij mijn zwarte jas kan dat wel prima.

Ik aan de haak. Zo’n 300 losse en daarop de sjaal in de breedte gehaakt. Ik was er helemaal blij mee. Het haakte lekker, deze phil cakes van Phildar. Simpel patroon en dan… ik hoefde echt niet veel meer maar ik kom nog steeds een paar steken te kort.

Je ziet het, het is echt nog maar een heeeel klein stukje. Ik ga nog even tussen mijn bolletjes wol kijken of ik daarmee niet nog die laatste steken kan haken.

En er staat nog zo’n bol te wachten tot het sjaal wordt. Alleen die haak ik weer op de gewone manier.

Even tijd

Dag allemaal, eindelijk weer eens een blogje van mij. In mijn hoofd heb ik er al heel veel geschreven. Maar op de blog zelf bleef het angstvallig stil. Juist even de tijd nemen voor een berichtje schoot er steeds bij in. Nou, dan morgen maar. En voor je het weet zijn we weken verder.

Het is niet zo dat ik heb zitten niksen. Maar heel veel creatiefs is er ook niet uit mijn handen gekomen. Dat had twee redenen: a dat mijn lijf niet zo meewerkte en b dat er dan ook niet zoveel uit je handen komt. En als er dan iets uit handen kwam vond ik weer een doos leegruimen belangrijker dan een steekje zetten. Ik wil mijn atelier op zolder zo graag af hebben want dan kan al dat naaispul uit de kamer daar naar toe. Dat zou win win zijn. 🙂

Tja, verhuizen, praat met er niet van. Deze 13e verhuizing is met heel veel problemen gegaan. En nog is niet alles klaar of opgelost. Eind van de maand is hopelijk de tuin klaar en kan ik wel lekker buiten zitten. Nu is het één groot groen veld vol onkruid.

Maar als al dat onkruid net zo mooi bloeit als de Kamille en de Klaprozen dan hoor je mij niet mopperen. Ik heb nog veel meer soorten en maten in de tuin hoor, behalve deze twee. Ach, de tuinman moet straks wel wat te doen hebben, toch?

Binnen moet er ook nog wel wat gebeuren. Zo zijn nog veel deuren zonder klink, moet er nog een wastafel opgehangen worden, een boilertje geplaatst en een nieuwe thermostaatklok komen. Ook de hordeur moet nog vastgezet worden en raamhorren gemaakt. Over de douche hebben we het dan maar even niet. Daar is de advocaat nu mee bezig. Lastig dit soort dingen. En eigenlijk ook iets wat ik helemaal niet wil. Maar netjes leveren en afwerken, om van service nog maar te zwijgen, is tegenwoordig niet zo vanzelfsprekend meer. Gaat zeker weer goed in de branche. 🙂 Maar ik zal dit bouwbedrijf zeker niet aanbevelen.

Verder vond ik in een doos doosjes thee. En niet zomaar thee. Gewone en smaakjes. Maar de uiterste houdbaarheidsdatum stond op lang, lang geleden. Hoe komt die thee in een doos met lapjes????? Geen idee. Weggooien kan altijd nog. Dus ik heb per doosje een reep katoen geverfd. Gewone thee werd het meest donker ‘beige-bruin’, de thee met citroen het lichtste, zelfs tegen geel aan.

In sommige lapjes had ik knopen gemaakt. Eentje heb ik omwikkeld en zo ontstaan er ook nog eens patronen in de stof. Leuk… alhoewel dat niet bij elk lapje goed ging. Jammer dan. Vlekken in de stof is ook leuk.

Verder heb ik een trui en een vestje gebreid voor mijn kleindochter. Het begin van Ryan’s vest ligt er nog steeds zo bij. Aan al dat telwerk kom ik maar niet toe. En ik heb babysokjes gehaakt of gebreid. Linda is haar eigen ‘winkeltje’ gestart met (baby)cadeautjes die je niet in elke winkel kan kopen. Leuke bakjes met van alles en nog wat er in, luierbaby’s of een luiertrein. En ja, dan mag ik sokjes maken. Aankomende zaterdag staan we met een kofferbak vol bij De Zaak van Ermelo. Dus als je een origineel cadeautje zoekt, Gifts and Little Stuff (zoek maar eens op Facebook) is er ook. Ook gaan we binnenkort, 1 juli meen ik, staan op de ‘van buik tot bengel beurs’ bij hotel Mooi Veluwe aan de Garderenseweg in Putten. Leuk. Maar ja, dan moet je wel wat te verkopen hebben. En daar is vooral Linda heel druk mee.

Ook voor Myrthe zo tussen de bedrijven door nog een paar jurkjes genaaid. Wat is dat toch weer leuk om te doen. Hier had een foto moeten komen te staan 🙂

En die denk je dan even snel van je telefoon te laden. Nou, vergeet het maar. We zijn inmiddels ruim twee uur verder. De hele handel zat muurvast en van de foto die ik wilde invoegen geen spoor. Wel in de telefoongalerij maar niet hier. Wie weet doe ik dat en volgende keer er wel even bij.

In opdracht een mooie koppel gemaakt voor een stoere agent in spé.  😉  Net echt he?  En een gezellig straatje vilthuisjes aan de tak. En met Linda en Carin een dagje paverpollen op doek gedaan.

Een soort van kleien maar dan plat. Carin had een strand, Linda een brug en ik grachtenpandjes. Deze werkstukken liggen nu al weken op de kast te drogen. En dat komt niet omdat we niet verder willen maar het pakket wat we besteld hadden was niet compleet. En voor je dan alles weer binnen hebt gekregen…. pfff… dat duurt even. Hier moeten we du binnenkort weer een dagje voor plannen om het dan af te maken met een (gekleurde) vernislaag. Dus je ziet, ik heb echt niet stil gezeten. En dan heb ik vast nog iets vergeten.

Vanaf nu ga ik toch echt proberen alle belevenissen weer te vermelden op de blog, voor zover er een leuk verhaal inzit natuurlijk. Dus ik hoop echt TOT GAUW!

 

 

Niet veel…

Ik mag dan momenteel niet zo veel blogstukjes schrijven, in mijn hoofd doe ik dat bijna elke dag. Niet dat ik nu zo creatief bezig ben. Of het moet zijn dat de manier van de kasten opnieuw inrichten daar ook onder valt. Daar moet je soms ook wel erg creatief mee omgaan om alles een plekje te geven. Ik denk dat ik nog een doos of 10 moet uitpakken. En ook dat moet overal nog tussen gevoegd worden. Toch begint het nu op te schieten. Ik heb alleen de pech dat er nu een paar ribben gekneusd zijn. Hoe ik dat versiert heb, werkelijk waar, geen idee. Kan van het hoesten komen, maar dat doe ik momenteel niet echt. De reuma speelt wel op dus wellicht zit het daarin. Ik moet gewoon even uitkijken en dan komt het best wel weer goed. Ik heb een goede fysiotherapeut die kraakt het wel weer op zijn plekje. Genoeg over mij, terug naar niet vee… Ik ben dan wel niet zo heel creatief bezig, toch staan de handjes niet stil. Zo heb ik twee prachtige bollen Phil Cakes van Phildar gekocht. Via het internet. En daar hou ik al helemaal niet van, maar ja, deze winkel zat wel wat uit de richting. Ik vond de bollen prachtig. Mijn nieuwe rode jas van de kapstok gehaald, vergeleken en ja hoor, die bollen moesten het worden. Wat een teleurstelling dat de bollen dan met roze blijken te zijn. Pech voor bij de rode jas. Dan haak ik toch gewoon bij mijn zwarte jas zo’n kleurige das. 300 losse gehaakt en toen opgewerkt naar boven. Het haakte maar wat lekker en zelfs die lange toeren gingen heel goed. Nog een toer, dat moet ik redden. Niet dus. Ik heb echt niet veel meer nodig maar er is echt niet genoeg. Ik ga nu in mijn eigen voorraadje maar eens kijken of er een bijpassend restje is om de laatste steken te haken.

Het truitje van Myrthe ligt nog steeds in delen in de tas. Het vest van Ryan heeft al twee boorden voor de voorpanden, nu de rest nog breien.  al doe ik er vandaag wederom niets meer aan.

Wat ik de laatste dagen wel veel heb gedaan is digitale  borden maken met daarop de kleding en het  decor, de zgn moodbords, voor de musical “Op zoek naar Judas”. Dan zie je alles samen komen. Natuurlijk wordt er hier en daar iets aangepast, maar de basis is er. Kom maar kijken in april.

 

 

 

tijd…..

Er zijn tig spreekwoorden en gezegden met tijd. De tijd vliegt, waar blijft de tijd, de hoogste tijd, en zo zijn er nog veel meer. Nou de tijd vliegt vind ik momenteel wel de meest toepasselijke. En ik zal toch echt ook wel de 24 uur, die er voor staan, in een dag hebben. Maar voor je er goed en wel erg in hebt is de dag al weer om. Oké, ik ben het er mee eens dat je dat beter kunt hebben dan dat je denkt dat het nooooooit tijd wordt om te gaan slapen. Maar toch.

Op de vraag waarom het komt dat ik tijd te kort kom kan ik kort en krachtig zijn. TE VEEL TE DOEN. Ik zal niet zeggen ik moet zoveel, want dat doe je jezelf aan. Maar toch, momenteel is het druk met van alles. En ook dat is zo vervelend nog niet, als je alles hoofdpijn-vrij zou kunnen doen. Maar dat is iets wat de laatste weken ook niet echt lukt. Ik heb al mijn ogen laten meten, stukje van de haartjes af, rustig gaan slapen (doe ik altijd al) en zo zijn er nog wat dingen, maar dat zeurende gevoel blijft. Gaat wel weer over, denk ik dan, maar het voelt niet lekker.

Ah, je wil ook nog graag weten waar ik zo druk mee ben. Tja, dat huis hè, dat blijft ook maar om aandacht vragen. Al begint de zolder al wel lekker op te schieten qua plekjes vinden en opruimen. Vanmorgen heb ik ook weer een grote tas en drie dozen bij de kringloop afgeleverd. Ruimt weer op. Ik bouw stellingen dat het een lieve lust is en ik breek ze ook met het zelfde gemak weer af door er op te leunen. Nou ja, stellingen, planken die aan de muur zitten. Maar dit huis kent heel veel grote loze ruimte tussen de muren en daardoor zit alles niet echt lekker vast. Daar ga ik dan maar weer een oplossing voor bedenken. Voorlopig stut ik de planken en ruim ik eerst verder op.

Dan ben ik ook druk met de musical ‘Op zoek naar Judas’. Alle musicals hebben een uitdaging en dat is leuk. Maar deze is één en al uitdaging. Het thema spreekt lang niet iedereen aan. Wie gaat er nu zoeken naar een man die als een gemene verrader in de boeken staat. Dat doe je toch niet? Maar door deze musical ben ik wel anders gaan kijken naar deze man. En iemand moest het doen is dan wellicht een dooddoener maar het is hier wel zo. Het was zijn lot, het was van te voren al zo bepaald. Toch had ook deze man een vader en een moeder, kende de mensen hem in het dorp, in zijn buurt hem. Hij had ook vast een grote liefde, en in deze musical is dat een liefde die niet mag. Welke ouder is niet blij als ze eindelijk in verwachting zijn en een wolk van een zoon krijgen. Je houdt van je kind, je wil het beschermen en voorkomen dat er akelige dingen gebeuren. Zo ziet ook zijn moeder het. Zijn vader is wat meer van vooruit, hij is oud en wijs genoeg. Maar ook zien we waarom keuzes gemaakt worden, de twijfel. En wilde hij Jezus wel echt verraden of kwam het geld hem toch wel goed van pas. Mocht je nog een tijdsbesteding zoeken 😉 op 6, 7 of 8 april, koop dan een kaartje voor onze musical. Goed, met de regisseuse spreek ik de scenes door. Proberen we elkaar te overtuigen van zo moet het. De ene keer ‘wint’ zij en de andere keer ben ik dat. Zo sparren we samen. Maar dat vreet tijd. Vanmorgen bijvoorbeeld, we begonnen om half tien en half drie reed ik er weg. Even een uurtje sparren, kan dat? Ja hoor.

Toch geeft het ook voldoening als je ziet dat het groeit. Als de dingen op hun plekje vallen en er iets moois komt te staan. Het ontwerpen van de poster en de flyers (samen met de anderen), het decor en de kleding bedenken, het is heerlijk om te doen.

Daarnaast is het zo leuk om op de kleinkinderen te passen. Ik ben daarna wel een dag uitgeteld, maar dat heb ik er graag voor over. Samen zingen, voorlezen, spelletje doen of puzzelen. Momenteel mag Ryan iets meer tv kijken omdat hij heel veel moe is. De ziekte van Pfeifer is vastgesteld, dus ja. Als hij dan lekker op de bank ligt, deken over zich heen, dan mag dat voor deze keer wel. Meestal speelt hij, rent hij rond en is hij niet stil te krijgen. Nu is het af en toe net een lamgeslagen vogeltje met een moe toetje. . Zo sneu. Gaat wel weer over maar dat moet even de tijd krijgen. Weer tijd…. 🙂

En tussen al die bedrijven door vind ik zo af en toe ook nog tijd om te breien. Dat is ook de enige steekjes die ik maak. Myrthe haar trui is af maar moet nog in elkaar gezet worden.

Het achterpand van Ryan zijn vest is klaar en het boord van het voorpand is gebreid. Alleen nu moet er weer geteld gaan worden, dus… maar daar heb ik wellicht straks wel weer even tijd voor.

 

Het is een heel bijzonder garen wat lekker werkt. De kabelnaald heb je wel bijna in elke heengaande naald nodig. Soms zelfs twee tegelijk. Ik heb alle naalden dan ook uitgeteld op papier staan en vink af als de naald uit is. De kleur is veel mooier dan hier op de foto te zien is.

Binnenkort hoop ik dat ik weer achter de naaimachine kan. Lekker quilten, want dat mis ik echt. Leuke dingen maken voor de kids. Een gordijn voor de gang moet er ook nog komen en dan de gordijntjes nog voor de slaapkamers. Ach ook die tijd komt vast nog wel. Nu eerst maar eens even tijd maken om een hapje te gaan eten. Ook de inwendige mens moet je tevreden blijven houden.

Goed weekend allemaal en tot gauw

 

 

 

Terug

Zo, daar ben ik weer eens. Ik had net dit blogje al bijna klaar maar met het plaatsen van de foto’s wilde het niet helemaal lukken. Ze veranderen ook zomaar alles weer en vind het dan maar weer eens uit. Maar vooruit, ik had me ten doel gezet dit jaar nog zeker één stukje te maken vanaf mijn nieuwe woonplekje dus… ik begin gewoon weer opnieuw.

Voor wie het gemist heeft, ik ben al een jaar bezig met verhuizen. Eerst inpakken, huis verkopen (dat was binnen een maand gebeurt) en dan op zoek naar een nieuw plekje. En dat laatste verliep niet zo soepeltjes. Gelukkig waren er heel lieven mensen die mij hun vakantieplekje aanboden. Met bijna alles in de verhuisboxen van het verhuisbedrijf ben ik daar voor een paar weekjes ingetrokken. Althans, een paar weken was de bedoeling. Dat liep uit en na 11 weken werd ik er door de campingeigenaars uitgezet. Beleid waar niemand iets van weet. Dan zijn er weer andere lieve mensen die hun huisje beschikbaar stellen en zo verbleef ik weken lang op de camping. Op 18 juli kreeg ik de sleutel. Eenmaal in het lege huis bleek dit verschrikkelijk uitgewoond te zijn en de vorige bewoner had echt alles meegenomen behalve de honderden schroeven en spijkers. Tot overmaat van ramp lag gelijk ook alles 4 weken stil omdat het bouwvak was, daarna was het druk met van alles en nog wat maar niet in mijn huisje. Dan blijkt dat je eerst heel erg boos moet worden en dan kan er ineens wel van alles. Toch stond pas 5 november de verhuiswagen voor de deur. En ook dat verliep nou niet bepaald vlekkeloos. Zo waren de kastplanken niet bij de kasten te vinden, wat het uitpakken van dozen niet makkelijker maakt. Een doos met lampen, schroeven die van kasten en zo zijn en alle andere materialen die je gelijk nodig hebt stond helemaal achteraan in de logeerkamer Die overigens nog steeds vol met dozen staat. De verhuizers hadden niet gezien dat die vooraan moest blijven. Dozen uit de keuken staan nog steeds op zolder. De dozen die daarheen moesten staan er nu zo ongeveer wel. Maar het is nog overal heel rommelig. En daar kan ik heel slecht tegen, heb ik gemerkt. Vooral dat je niets terug kunt vinden. Nee, mijn 13^e verhuizing is niet echt een succes te noemen. Tegen kerst was de huiskamer zo goed als doosvrij en weer een beetje gezellig. Maar nog steeds moet er veel gebeuren. Kasten zonder deuren, dingen die opgehangen moeten worden, deurkrukken die nog steeds geplaatst moeten worden, dingen die opgehangen moeten worden zoals bv lampen. De waslijst is nog eindeloos. En mijn hultroepen laten het nogal eens afweten. Van Harja kreeg ik de tip om de klusbus van Icare eens te bellen en dat ga ik volgende week dan ook maar eens doen. Dan kan daarna ook Goedvree gebeld worden om de stopcontacten te plaatsen en de wastafel en zo, want ook dat moet ook nog gebeuren. Maar of die klusbus ook echt al mijn wensen van het lijstje kan doen, ik hoop het zo, maar waag het nog even te betwijfelen…. Er zat al zoveel tegen dat dit ook wel niet gladjes zal gaan verlopen. (nee ik ben geen pessimist maar mijn optimisme laat me ook wel even in de steek hierbij).

hier had een foto van het kuis moeten staan

En naast al de verhuisperikelen werd ook nog mijn mooie kleindochter Myrthe geboren. Met haar grote kijkers blikt ze in de wereld rond. Vooral op zoek naar haar grote broer Ryan. Want dat is toch wel haar favoriet hoor. Gelukkig is de grote broer ook blij met zijn zusje. Alleen zo jammer dat je elke keer zo voorzichtig met haar moet doen en je niet kan stoeien en over de grond kan rollebollen. Met een steuntje wil zitten wel lukken maar rennen om de tafel doet ze ook al niet. Dat is wel jammer 😉

hier was een foto van Myrthe en Ryan gepland

Ook tijdens het sportuurtje moet je af en toe toch even bij je zus kijken of het wel goed met haar gaat. En wie weet kan ze wel meedoen….

Het is nog niet zo dat ik een waslijst aan spullen heb die gemaakt zijn dit jaar. Al ben ik wel aardig druk geweest met oa (samen met Linda haar schoonzusje) de trouwjurk voor Linda. Ik mocht alle kraaltjes erop naaien, gelukkig heeft Mandy hem helemaal genaaid. Ik maakte weer de kleding voor Ryan en Myrthe. (alleen de foto’s daarvan staan op mijn gecrashte laptop – hoop dat iemand ze daar ooit nog eens vanaf kan halen). Ik heb lampenkappen gemaakt voor de kinder- en logeerkamers. Gordijnen genaaid – al moeten er nog een paar worden ingekort en gemaakt worden oa voor de gang. Van alles wat in de planning zat om dit jaar af te maken is bitter weinig terecht gekomen. Ach, je kan ook niet alles tegelijk doen, toch?

In het nieuwe jaar zal ik eens een rondje huis doen, hopelijk met foto’s, van wat er al wel allemaal gemaakt is. Verder met kerst een poncho voor Myrthe gehaakt. Natuurlijk roze

Tja, die is helaas ook niet te zien hier.

Dit witte vestje was namelijk net af en je moet toch wel iets doen. De roze bolletjes komen uit de voorraad bolletjes die nog van mijn schoonmoeder zijn geweest. Wie wat bewaard heeft nog iets….

Net als dit vestje

Ik heb inmiddels breipennen in de kringloop gevonden, die van mij huizen nog ergens in een doos, en nu staat er een truitje voor Myrthe op de pennen. Voor Ryan liggen ook nog een paar bollen te wachten op de dikke breipennen in die zelfde doos. Dat is voor januari.

Om niet nogmaals alles over te moeten doen heb ik nu getypt in Word. Ik ga nu maar eens uitproberen of ik dit dan met alles er op en eraan kan knippen en plakken op de blog…. Dus als je even niets leest ben ik daar mee bezig J

Gelukt… nou ja…. zonder de foto’s dan, dat is nou weer jammer. Ik hoop dat ik dat voor de volgende keer uitgevonden heb.

Rest me niets anders meer dan jullie een goede jaarwisseling te wensen en tot volgend jaar, dag…..